De hoornWindinstrument, koperfamilie
Een stukje geschiedenis
Evolutie van het instrument
De Franse hoorn is tegenwoordig onlosmakelijk verbonden met het moderne symfonieorkest, maar dat was niet altijd het geval. Oorspronkelijk was dit, net als de jachthoorn, die overigens tot de 17e eeuw vaak werd verward, eeninstrument dat verbonden was met de jacht en het slagveld, zoals blijkt uit het Lied van Roland (11e eeuw).
In de 17e en 18e eeuw onderging de hoorn belangrijke wijzigingen waardoor hij orkesten kon integreren en vervolgens een solo-instrument werd. Inderdaad, aan het einde van de 17e eeuw slaagde een Neurenbergse hoornbouwer, Friedrich Steinmetz, erin de afmetingen van het instrument te verkleinen door het twee en een half keer op zichzelf te winden om het de muzikanten gemakkelijker te maken. Vervolgens gingen hoornblazers hem ook anders vasthouden, naar beneden, waardoor ze de bel op verschillende manieren met hun hand konden belemmeren om de klank een halve toon hoger of lager te zetten.
In het begin van de 19e eeuw hebben hoornblazer,Heinrich Stölzel en hoboïst Friedrich Blühmelde hoorn voorzien van een zuiger, waardoor het gebruik van het hele chromatische bereik mogelijk werd. Dit werd toen de hoorn van de harmonie genoemd. Tegenwoordig biedt hij een grote verscheidenheid aan extreem zachte of juist krachtig heroïsche timbres.
Particulariteit
De hoorn ontleent zijn naam aan de hoorns waarmee de eerste vormen van hoorns werden ontworpen. Zowel in het Duits als in het Engels wordt de hoorn een hoorn genoemd (net als de dierlijke hoorn).
